Ode 2019 Selma Hengeveld

Ode aan de Openbare Ruimte

door Selma Hengeveld

Op de brede stoep ligt de stad er verlaten bij. De hele middag is het er druk geweest: de een wieler, de stelten, de rode skelter met aanhanger, de kleine blauwe skelter, twee fietsen en menig voetganger hebben de stad gevuld. Samen trekken we die middag de lijnen van de huizen, de parken, de straten. We hebben een taxi (er passen 5 kleuters in de aanhanger), een woonwijk (inclusief burenruzies), een supermarkt, een school, het huis van oma, minstens 3 rotondes op 5 vierkante meter, een kruising tussen een zandweg en snelweg, en heel wat verkeersovertreders.

Die lijnen van stoepkrijt maken alles mogelijk, ze brengen al onze buren van onder de 10 bij elkaar. Ze laten ons een wereld bouwen en de tijd vergeten tot het avondeten ons naar binnen roept. Ook Chelsea en Kayleigh van de overkant zijn er vaak bij. Zij hebben álles: van automatisch plassende Baby Borns tot een roze trampoline om vanaf daar hun zwembad in te kunnen springen, maar ze geven vaak de voorkeur aan onze fantasie.

Soms waste de buurman zijn auto op onze stoepkrijtstad.

Als buurman Hans (van Ans) dan stond te wassen werd het zaak opnieuw na te denken over de stadsontwikkeling. We moesten weer opnieuw beginnen. Maar achteraf denk ik nu: we móchten weer opnieuw beginnen. Nieuwe invulling geven aan die lege brede stoep.

Dit is een ode aan de stad zonder vaste bestemming.
Aan de stad die zichzelf altijd opnieuw kan blijven uitvinden.

Geschreven voor het We Love Public Space Festival op 27 september 2019 in Rotterdam.